Σ’ένα ερωτιάρικο καλοκαίρι

Το πόδι χαλαρά κρεμασμένο έξω από την αυτοσχέδια αιώρα που εγκαταστήσαμε στη βεράντα. Κουνιέται πέρα δώθε, πέρα δώθε, κρατώ ρυθμό στην μουσική που παίζει ακατάπαυστα μέσα στο πλέον κινητό ραδιοφωνάκι που κουβαλάω στους ηλιοκαμένους ώμους μου. Καλοκαιρινό playlist on repeat: πρωί, μεσημέρι, βράδυ…

Τα μάτια κλειστά, το δέρμα του προσώπου μου ανατριχιάζει από το ζεστό άγγιγμα του ήλιου. Τώρα ετοιμάζεται να δύσει γι’ αυτό και είναι τόσο τρυφερός, τόσο απαλός, σα να θέλει να εξαγοράσει τη συναίνεσή μου στο αποτράβηγμά του. Σε μια εγκατάλειψη που σιγά σιγά θα αρχίσει να γίνεται πιο γρήγορα, και θα διαρκεί περισσότερο. Θα γίνεται επώδυνη. Πόσο μου αρέσει αυτό το άγγιγμά του όμως… Μου αρέσει ακόμα και τώρα που έχει χάσει την έξαψή του, που δε θυμίζει και πολύ εκείνα τα ηλιοβασιλέματα που το πορτοκαλί αναστέναζε πάνω από τα μαλλιά σου. Και που σα μικρό παιδί σου άρεσε να σου χαϊδεύω τα μαλλιά και να σε έχω αγκαλιά. Δε σου το είχα πει, εξάλλου δε μιλούσαμε πολύ εκείνα τα ηλιοβασιλέματα παρά μόνο τα μάτια μας αχόρταγα έβλεπαν και τα χείλη μας αχόρταγα γεύονταν, αλλά θα μπορούσα να το κάνω αυτό για μια ζωή.

Ξέρεις γιατί μου αρέσει λοιπόν αυτό το άπληστο άγγιγμα του ήλιου; Γιατί δεν παύει να είναι ο ίδιος ήλιος. Ο ήλιος που έχω παρασυνηθίσει. Εκείνος που μας ζήλεψε έτσι όπως χορεύαμε κάτω από το φως του και το αναψοκοκκινισμένο δέρμα μου χάριζε το χρώμα του στις φουντωμένες άκρες των δακτύλων σου. Τότε που το καλοκαίρι είχε το δικό μας soundtrack, αυτό του οποίου τα ντεσιμπέλ ξεκουφαίνουν το κεφάλι μου καθημερινά. Τότε που συνοδεύαμε με μουσική κάθε μας κίνηση και κάθε βλέμμα, τότε που σου αφιέρωσα το τραγούδι που είπες ότι σου θυμίζει τον καλοκαιρινό μου εαυτό. Τότε που εγώ με το συνηθισμένο “χαζούλικο” όπως το είχες βαφτίσει χιούμορ μου, σου απάντησα πως ο εαυτός μου βρίσκεται σε μόνιμο παραθερισμό όταν είναι δίπλα σου. Και εσύ χαμογέλασες. Αυτή τη στιγμή θέλω να χορέψω με αυτό το μοναδικό, το πιο ωραίο χαμόγελο…

Θέλω να σε ακούσω να φωνάζεις για άλλη μια φορά επειδή πάλι κατάφερα να σου λεκιάσω το χάρτη με καφέ και να λες: “σκατά road trip, πως θα πάμε τώρα αφού ούτε το road δε μπορώ να δω, μου λες …” Και αυτό γιατί μετά το φιλί σου ήταν το πιο γλυκό, το πιο ταξιδιάρικο… Και το γέλιο σου με έκανε να σε θέλω ακόμα περισσότερο. Με έκανε να σε θέλω για πάντα. Είδες αγάπη μου, τι να τον κάνουμε το χάρτη, θα βρούμε το δρόμο, είναι καλοκαίρι και ο ήλιος είναι ψηλά ακόμα…

Θυμάσαι που κοιμηθήκαμε αγκαλιά πάνω στην άμμο μια νύχτα μετά από πολλές μπύρες; Και που την επόμενη νύχτα επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο και σφραγίσαμε το δικό μας “όρκο αιώνιου καλοκαιριού” σε ένα άδειο μπουκάλι μπύρας που είχε απομείνει. Λες και μας περίμενε. Πάντα ήλπιζα αυτό το μπουκάλι να πέσει και σε άλλα χέρια που έχουν αγγίξει και νιώσει τέτοια καλοκαίρια. Τόσο συναίσθημα είναι κρίμα να μένει εγκλωβισμένο ανάμεσα σε δυο σώματα και ψυχές, ήθελα να το βλέπω να κατακλύζει το είναι των πάντων γύρω μου. Σε ήθελα όχι μόνο για μένα αλλά για όλα όσα ορίζουν εμένα, σε ήθελα γιατί γύρω σου όλα είχαν άλλη όψη, αυτήν την όψη των πραγμάτων ήθελα να βλέπω κάθε φορά που άνοιγα τα μάτια μου. Είτε ήμουν δίπλα σου, είτε όχι.

Πέρασε η ώρα και ο ήλιος έδυσε. Πως γίνεται να δύει τόσο διαφορετικά αυτό το απόγευμα; Σκοτείνιασε και η βεράντα, ήρθε η ώρα για τεχνητούς φωτισμούς. Πάντα έρχεται η ώρα για τεχνητούς φωτισμούς. Νομίζω πως τελικά ο ήλιος είναι ο μόνος που με κατάλαβε… Δυστυχώς όπως έφυγε τώρα ο ήλιος έτσι σιγά σιγά φεύγει και το καλοκαίρι. Και μαζί του φεύγει και η αλμύρα από τα μαλλιά σου, το κορμί σου, τα χείλη σου… Εσύ θα μείνεις; Γιατί εσύ ήσουν η αλμύρα, εσύ ήσουν το καλοκαίρι…

Και δεν ξέρω εάν όλα αυτά τα έζησα πριν 20 χρόνια ή φέτος. Ο χρόνος έχει σταματήσει σε ένα καλοκαίρι. Η εικόνα σου έχει παγώσει μέσα στο μυαλό μου σε ένα καλοκαίρι. Ξέρω όμως πως τώρα ποθώ ένα τέτοιο καλοκαίρι όσο ποτέ άλλοτε – ένα τέτοιο ατέλειωτο καλοκαίρι…

(Αφιερωμένο σε όσους ακόμα ακούνε το δικό τους καλοκαιρινό soundtrack να ηχεί…)

#MaryZalo #summer #autumn #love #summertime #καλοκαιρι #ερωτας